Еламан Мұқтарханның жеке көрмесі – оның бинарлы жүйеде өмір сүріп келе жатқан тәжір-биесімен бейбинарлы квир қарсылығының көркем антопологиялық зерттеуі. Бейбинар болу – ол толық уақытты жұмыс бізге таныс, танымал көрнекі және ойын мәдениеттерінің әртүрлі әлемдеріне сілтеме жасайтын 8 жұмыстан тұратын топтама. Ойын мәдениетіне квир опти-касы арқылы суретші сексуалдық, гендерлік және саясат тақырыптарын толқылайды. Бұл көрме кескінді тәжірибені көрсету ғана емес, сонымен қатар қазіргі кезде Орталық Азия-да өсіп келе жатқан антиквирлік идеологияларға қарсылық көрсету әрекеті, патриархатты сынау және гендерді қайта анықтаудағы өнер ықпалының куәлігі.

Біз гендерлік бинарға қарсы стратегияларды, әсіресе Орталық Азияда постотардан кейін-гі отарлық эпистемологияда терең тамырланған құрылымдарды зерттеудеміз. Біздің мән-мәтінде мәдени насихат, тарихи дербестік пен бүгінгі күніміздегі өзанықталым үшін күрес қиылысып, айқасады. Осы дискурстың негізгі бөлігі қазақи болмыстың бейбинарлы табиға-тын мойындау. Осы қыры көршілес отаршыл режимдердің үгіт-насихатынан ықпал алып, негізгі дискурста жиі назардан тыс қалады. Сондықтан, бұл жоба осы дискурсты Қазақстан-ды түпкі тамырына қайтарып, зерттеуге, қайта құруға және қайта түсінуге тырысады. Бұл көрме қоғамның консервативті топтарының «дәстүрлі» ұғымдарын сыни тұрғыдан қарасты-рып, оған қарсы шығады. Қазақша Күрес, Жаяу Тарыс және Алтыбақан мысалдары даланың ашықтығын, инклюзивтілігін және еркін сипатын сексуалды әжептері мен мерекелер бей-несінде көрнекі ретінде көрсетеді. Бұл дәстүрлер аймақтың сексуалдық және мәдени тәжіри-белерінің әртүрлі көріністерге деген ашықтығын болашақта сақталады деген ұмтылыс пен тарихи мүмкіндігін көздейді.

Бұған қоса, Мұқтарханның көрмесі тілдесу мен қоғамдастық құруға әсер етеді. Көрермен-дерді гендер және квирлік туралы түсініктер мен нанымдары жайлы ойлануға шақырады. Көрме гендердің сан-алуандығы және бейбинарлы тұлғалардың әртүрлілігін көрсете отырып, қатал қоғамдық нормаларға қарсылық білдіреді. Адамның көпжүзділігін инклюзивті түрде ұғынуды алға тартады. Бұл зерттеуі арқылы Мұқтархан бейбинарлы және квир тұлғалардың төзімділігін ескеріп қана қоймай, сонымен қатар гендер және жеке-тұлғалықтың заманауи дискурстарды қалыптастырудағы мәдени мұраның маңыздылығын нақтылап көрсетеді.